Sprengjur

Ég fer að læra á sprengiefni. Ég læri formúlur fyrir því hvernig ég set C4 sprengiefni saman og ótal leiðir til þess að sprengja það. Ég læri hvernig ég set það á hurðir, veggi, stólpa og allskonar. Formúlurnar eru í flóknari endanum og mjög erfitt að muna þær í höfðuni, en eins og liðþjálfinn sagði: ''Ef skíturinn fer í viftuna, þá smellum við bara nóg af sprengiefni á vegginn og ýtum á takkann''.

Þegar við höfum æft og lært um sprengiefni í nokkrar vikur fáum við að sprengja live.

Það var ekkert smá spennandi og það lekur nú heldur betur kaldur sviti niður bakið á manni þegar maður setur detonator inn í sprengju. Ef ég set hann of harkalega getur þetta sprungið í andlitið á mér.. Eða hvað ef hann er gallaður? Svona hugsanir þjóta í gegnum hausinn á mér.

En það jafnast ekkert á við handsprengjur. Allt í einu einn daginn förum við út og við erum látin vita að við séum að fara kasta handsprengjum. Ég er valinn öryggismaður fyrir liðið og passa að fólk sé ekki upp við vegginn sem við stöndum bak við þegar hinir kasta, því höggbylgjan getur verið mjög harkaleg, sérstaklega ef einhver kastar ekki nógu langt. Þegar það er komið að mér er ég alveg að deyja úr stressi. Handsprengjurnar sem við notum eru ekkert eins og í kvikmyndum og tölvuleikjum þar sem þú ''cookar'' þær til þess að þær springi nógu hratt, því annars tekur alveg 10 sekúndur fyrir þær að springa.. Nei, þessar handsprengjur segja rassgat eftir 3 sekúndur. Einn. Tveir. BOOM. Ef ég missi hana hef ég ekki tíma til að hlaupa.. Ef hún flækist í ermini verð ég á fimm stöðum í einu.

Ég fæ sjálfa sprengjuna og detonator í hendina. Ég stend og horfi á þá 20 metra sem ég á að kasta. Ég set hana saman..Sný hringnum og er alveg að drepast úr stressi þarsem ég held á live handsprengju og ef ég sleppi takinu, þá springur hún. Svona þarf ég að halda á henni í fleiri sekúndur þangað til að hann segir að ég megi kasta. Þegar ég fæ að kasta henni flýgur hún þá 20 metra sem hún á að fara, alveg eins og í sögu.. Ég gleymi næstum því að hlaupa bak við vegginn en á síðustu sekúndu áður en hann myndi ýta mér inn, hendi ég mér inn og svo heyrist ''RASSGAT''. Hljóðið í handsprengju er MIKLU öflugara en maður ímyndar sér. Það er virkilega dúndur í því.

Seinna segir hann okkur frá því að skelin sé búin þannig til, að ef þú færð fragment í þig, þá sýkist sárið undir eins. Skemmtilegt að vita.