Áfram gakk

Það er komið að fríi. Ég fer til Íslands í fríinu og slaka á.

Viku seinna byrjar ballið aftur.
Ég tek eftir því að fólk er að falla frá eins og flugur. Enda 50% fall venjulegt í Danska hernum í grunnþjálfun.
Margir detta frá út af einelti. Þeir segja að þeir séu rosalega á móti einelti, en snúa hini kinnini við ef eitthvað kemur upp. Man eftir atviki þar sem tveir strákar byrja að slást og liðþjálfinn horfir bara á og hlær meðan þeir láu í pollinum að lemja hvern annan og allur hópurinn að hvetja þá áfram.

Ein stelpan er alveg hræðileg. Hún nennir aldrei neinu og er alltaf að gleyma einhverju og lennti hún í slæmu einelti. Við þurftum oft að leita af drasli sem hún týndi eða liggja í armbeygjustellingu mínútunum saman af því hún (og oft aðrir líka) gleymdi einhverju.
Hún gefst upp mjög fljótt.

Aðrir eins og t.d. strákur sem er mjög þungur og illa á sig kominn af fitu og óheilbrigðum lífstíl heldur áfram sama hvað. Hann reynir og reynir þangað til að hann bókstaflega getur ekki meira. Þeir sem eru í lélegu formi en með viljastyrk æla oft. Hógarður eða hvað ég kallaði hann í blogginu, sem ég bý með, ælir rosalega oft. Skondið að sjá það þegar hann hleypur. Allt í einu gýs ælan út úr honum og allir færa sig meðan hann hleypur áfram ælandi.

Ég er ánægður að ég var í góðu formi þegar ég sótti inn.

Field Trip

Jæja. Það er allt að ske.

Það er komið að öðrum leiðangri, núna út í svæði svona 50 kílómetrum frá stöðinni.

Við stökkvum upp á bílanna sem eru sömu þröngu 27 manna trukkarnir sem við komum í á fyrsta daginn. Eftir hálftíma erum við komin og við stökkvum út og secure'um 360 gráður kringum trukkinn meðan hinir hoppa út. Við tökum bakpokana og göngum nokkra kílómetra inn í skóginn og búum til bækistöð þar. Dagurinn gengur mest með að grafa varnarholur og varnarbás alpha, bravo og charlie.

Þegar orðið er dimmt fara þeir sem ''hafa apann'' í básanna. Við notum að ''hafa apann'' sem setningu fyrir að vera í skítnum.

Þeir passa að við hin getum sofið vært og enginn ráðist á okkur. Um nóttina göngum við patrols. Ég fer í græjurnar eftir klukkutíma svefn og tek byssuna á bakið.

Okkur er gefið objectives og svo förum við annars bara af stað með kort og áttavita og finnum þessi objectives sem eru merkt á kortinu.

Ég og liðsfélaginn minn villumst en finnum aðra tvo og spurjum hvernig þeim gangi. Þeir eru líka villtir enda eldgömul kort sem við fengum. Við göngum saman og reynum að finna rétta átt. Þeir eru hræðilegir að lesa kort og það endar með því að ég slít mig frá þeim og tek minn liðsfélaga með og við finnum rétta átt.
Seinna finnum við þá aftur og þeir eru aftur villtir. Ég tek þá með mér en þarsem við höfðum villst svo lengi vorum við ekki með mikinn tíma til að leysa verkefnið. Ég sé að á kortinu er á sem rennur yfir mörg hundruð metra og það myndi spara svakalegann tíma að fara yfir hana.
Ég labba að ánni og lít á ánna. Það eru ca. 5 metrar næstum lóðrétt niður og áin er ca. 5 metra breið og svo 5 metrar upp aftur. Ég læt mig síga niður með hjálp frá vini mínum og lendi í vatninu. Það nær mér upp að hnjám.
Ég gef merki um að það sé allt í lagi að vaða yfir en enginn af þeim 3 sem voru uppi vildu verða blautir og sögðu að ég ætti bara að sjá hversu djúpt það væri. Ég varð öskureiður, enda ætlaði ég ekkert að hafa gert mig rennblautann fyrir ekkert og sagði þeim að henda í mig græjunum og sleit mig frá þeim og héllt áfram einn.

Nokkrir kílómetrar voru að næsta objective sem var merktur sem bóndagarður.
Það var dimmt og ég sé næstum ekki neitt en ég sá bóndagarðinn. Ég byrjaði að leita að stimplinum til þess að stimpla kortið mitt svo það sæist að ég hefði náð objectivinu en ég fann hann ekki strax. Ég sá eitthvað inni í skóginum við hliðina á bóndagarðinum og var viss um að það væri stimpillinn hangandi þar á grein.
Það var rafmagnsgirðing á milli mín og skógarinns og það var hellidemba og ég rennblautur, þannig ég gróf mig undir. Ég stimplaði kortið og heyrði svo í einhverjum fyrir aftan mig. Það var náttúrulega kolsvart og ég sá ekki neitt og ég var einn á bóndagarði. Það var önnur rafmagnsgirðing fyrir framan mig og þegar ég snéri mér við til að sjá hvað þetta væri brá mér ekkert smá. Þetta var risastór skepna, ekki 3 metrum frá mér sem starði á mig. Ég óvanur búskap giskaði að þetta væri naut og stökk yfir girðinguna, en riffillinn minn festist í girðinguni og flæktist og ég héllt áfram að fá straum meðan ég reyndi að flækja þetta í sundur og komast frá nautinu, sem tókst á endanum. Ég slökkti rauða ljósið sem ég notaði til að sjá hvað þetta væri og laggðist niður. Ég heyrði raddir og sá tvo liðsfélaga mína vera nálægt. Ég sagði þeim að passa sig á nautinu en þeir hlógu að mér og sögðu að þetta væri hestur. Mér leið svolítið kjánalega.

Við gengum saman og stígvélin mín voru rennblaut og ég allur hálf blautur líka út af rigninguni.
Við komum að annari á sem allir gengu framhjá sem tók lengri tíma, en ég hugsaði að það skipti engu því ég væri kort eð er hálf blautur, að vaða yfir. Liðsfélagar mínir þorðu því ekki því þeir vildu ekki verða blautir. Við eyddum of miklum tíma í að ræða það, þannig ég tók þá á hestbak og gekk með þá yfir. Þegar ég var kominn yfir hálfa ánna festist ég í mold út af þunganum og byrjaði að sökkva. Ég ákvað að ég gæti gert tvennt. Ég gæti hennt þeim af mér og þeir yrðu blautir, eða, ég gæti laggst niður og látið þá bókstaflega ganga yfir mig yfir á fast land. Ég valdi númer tvö og varð rennandi blautur allstaðar.

Við gengum áfram og mér var skítkallt. Nokkrir klukkutímar gengu og ég var orðinn heitur en þreyttur. Ég var miklu þyngri en vanalega og mér leið eins og ég gengi með múrsteina á löppunum, stigvélin voru svo þung.
Þegar við loksins komu að bækistöðvum og ég var búinn að report in, laggðist ég í tjaldið, fór úr öllum rennblautu fötunum og fór í hlý löng nærföt úr ulli. Ég laggðist svo í svefnpokann. Mér hefur aldrei liðið jafn vel.

Ég vakna við öskur frá liðþjálfanum um að við höfum 30 mínútur til að klæða okkur. Ég var alveg búinn að gleyma skítnum sem ég stæði í, þar sem ég lá í þessum svefnpoka í minni eigin hlýju sælu. Ég horfi á fötin mín sem eru ennþá jafn rennandi blaut, en bara ísköld líka frá frostinu. Mig langar mest að grenja. Ég þarf að fara aftur í fötin og ekki nóg með það heldur líka rennandi blautu stígvélin mín. Ég beit á kjálkann og klæddi mig í og vandist hrollinum sem fór í gegnum líkamann á hverri sekúndu. Ég uppgötvaði að mér myndi líða svona næstu tvo daganna.
Dagurinn gekk og mér leið hræðilega. Aldrei hafði mér áður langað jafn mikið að hringja með bjölluni.

Dagur tvö gekk líka hræðilega. Ég man svo sáralítið frá þessum dögum að ég get ekki skrifað almennilega um þá. Ég man bara að við fórum í gegnum obsticle course þarsem ég datt í annan læk og fraus aftur. Tveir-þrír aðrir duttu líka í og voru vælandi, en þeir þurftu bara að frjósa í nokkra klukkutíma, þarsem þetta var síðasti dagurinn. Í endann var ég orðinn svo kaldur að ég var hættur að hristast, ég var byrjaður að fá minnis skort og ég ráfaði bara um eins og uppvakningur, takandi byssur sem ég átti ekki, hlaðandi byssuna mína án þess að vera með neina ástæðu etc.
Liðþjálfinn minn gat ekki horft upp á þetta lengur og þótt þeir mega ekki gefa neina ölmustu svo lengi sem hermaður fúnkerar, þá senti hann mig heim einum bíl á undan hinum þarsem ég var í of annarlegu ástandi.

Ég gleymdi aldrei aftur að taka auka búning og auka stígvél með. En svona lærir maður.

DumDumDumDum

Allt gengur sæmilega. Ég er svolítið gleyminn en það er bara eitthvað sem ég þarf að laga. Ég vakna, bursta í mér tennurnar, raka mig og byrja að þrífa.
Það þarf að þvo listana, sópa og skúra gólfið, þvo vaskana, klósettið, sturtuna, fara út með ruslið, þrífa speglana, bak við ofninn og fleira eins og á hverjum degi.

Þegar við erum búnir fáum við okkur morgunmat. Við chowum (borðum) á okkar borði eins og venjulega. Borðin eru ómerkt, en samt merkt, eftir tign. Liðþjálfarnir eru hæstir í fæðukeðju matsalsins þarsem officers eru of hátt settir til að borða í matsalnum yfir höfuð. Það eru tvö sjónvörp í matsalnum sem er mjög stór. Hvert sjónvarp er ca. 30 tomma og hengur á veggnum í sitt hvorum endanum. Liðþjálfarnir eru með borðin sem eru nálægast sjónvörpunum. 1st armored company er með borðin fyrir aftan þá í norður hluta byggingarinnar og Const. company í suður hlutanum.
Við erum einhverstaðar í miðjuni, of langt frá báðum sjónvörpum til að geta horft á hvorugt.

Þegar ég er búinn að chowa fer ég aftur í company byggingu okkar og leggst í rúmið. 20 mínútur þangað til að ballið byrjar. Mér finnst stundum gott að liggja og hugsa rétt áður en dagurinn byrjar.
Svo kemur daglega öskrið: ''KLÁR Á HERBERGJUM''.
Við stöndum upp og stillum okkur í ease stöðu og liðþjálfinn kemur inn. Ég sem formaður herbergisins rétti mig upp og öskra: ''ATHYGLI! STOFAN, RÉTT. Góðann morgun Herra liðþjálfi, stofa 116 er klár með 4 menn.'' Og fæ svarið um að við getum farið at ease aftur.
Hann gengur um herbergið, rífur rúmið út og allt dettur út um allt, fer niður á hné og strýkur hendini yfir gólfið, sem er ekki nógu vel þrifið. Það er aldrei neitt nógu vel þrifið. Hann fer með puttann yfir listana og þurkar skítnum sem hann finnur framaní mig fyrir að vera lélegur formaður. Aldrei nógu vel gert. Ég tók þessa lista persónulega og það var ekkert að þeim. Þessi skítur á puttanum á honum hefur komið af gólfinu sennilega. Ég segi auðvitað ekki neitt en þegar hann horfir ekki strýk ég sjálfur puttanum yfir annan stað á listanum til að vera viss.. Enginn skítur.

Dagurinn byrjar. Við göngum í takt og förum í íþróttir. Við spilum einhvern frisbí leik sem heitir Ultimate. Við unnum alla sem við spiluðum á móti en svo gerðist lítið óhapp. Diskurinn lennti á jörðini og ég hleyp af öllu afli til að ná honum og sé ekki liðsfélaga minn sem hleypur hinum meginn við diskinn til að ná honum líka. Við skellum hausunum saman og blóðið byrjar að fossa út um nefið á honum og ég er alblóðugur á enninu. Hann dettur niður og við leggjum hann á bakið og búum um nefið á honum með skyndihjálp. Hann fer á spítala og fær að vita að hann sé nefbrotinn. Hann er enþá með flott ör þann dag í dag.

Við töpuðum leiknum.

Eye of the tiger!

Ég er enþá grænari en gröftur þó ég kunni nokkur trikk.
Ég kann að taka riffillinn minn gjörsamlega í sundur, hreinsa hann og skjóta með honum. Ég kann að hreyfa mig í náttúruni, lifa af og fela mig. Ég kann að bjarga lífum og fæ einnig not af því.

Dag einn er ég á leiðini að gera kapteininum mínum greiða með öðrum vin mínum. Við erum einkennisklæddir í gömlum bíl.
Allt í einu sjáum við árekstur. Bíllinn sem lendir í árekstrinum flýgur á ljósastaur á yfir 100km hraða og veltur nokkrum sinnum. Við snarbremsum og hlaupum út. Vinur minn passar að traffíkin klessi ekki á bílinn og ég hleyp að konuni. Ég passa að einhver hringir 112 og kíki á konuna sem er í bílnum. Bíllinn er á hvolfi og hún situr í beltinu og biður um að fá að komast út. Ég tek ekki eftir neinum stórum blæðingum né áverkum á hnakka og hún virðist í góðu haldi. Ég ákveð að það sé best að láta hana hanga þangað til að þeir koma með sögina, þarsem ég gæti gert hlutina illt verri ef ég hreyfi við henni. Karlmaður á fimmtugsaldri sest niður og talar við hana á meðan ég fer að róa almenning. Ein kona er í sjokki og öskrar að ég eigi að draga hana út. Ég útskýri fyrir henni af hverju ég geri það ekki. Ég fæ vitni röðuð upp fyrir lögreglu og fer svo að hjálpa vini mínum að breyta umferðini. Þeir saga hana út og hún lifir auðvitað af án stærri áverka.

Ég held eftir þetta atvik áfram að objectivinu. Ég þarf að standa vörð í samkvæmi sem herinn er að halda. Allt gengur vel og ég hitti allskonar háa herra og fæ skotglös og snaps flösku með logói hersins á í verðlaun.

Ég byrja að læra skemmtilegri hluti eins og urban warfare. Við förum á aðra æfingu og lærum að berjast í bæum. Við æfum það með FX systemi sem er eins og paintball bara með byssunum okkar og í stað gas notum við alvöru byssupúður í hulstrinu en litbolta sem kúlu. Þannig maður getur ímyndað sér hvað þetta hittir fast. Við fáum grímur á, en ekkert annað. Okkur er skipað að vera í þunnum fötum. Við erum sett, hópurinn, 8 manns, inn í hús og eigum að vinna eins og við lærðum.

Ég fikra mig áfram í húsinu og sé minna og minna út af svita. Eftir smá stund sé ég næstum því ekki neitt. Við förum inn í herbergi og óvinur kemur fram bak við ísskáp, við skjótum hann fljótt niður. Næsta herbergi. Ekkert. Við fikrum okkur upp stiga og ég á að fara fyrstur inn í næsta herbergi. Ég fer vitlaust inn og er skotinn. Þarna geri ég mér grein fyrir því hversu léttilega hægt er að drepa mig ef ég geri mistök.

Ég er örugglega að gleyma helling af skemmtilegum reynslum, en ég skrifa þær bara bara í öðrum færslum, vonandi eyðileggur það ekki tímalínuna of mikið.

Enþá grænn

Að labba í nokkra klukkutíma með tugi kíló á bakinu er erfitt, þannig að íþróttir eru hluti af daglegu lífi hermanna. Við hlaupum nokkra kílómetra á hlaupadögum og annars þjálfun við cross-fit á öðrum dögum. Cross-fit gengur eiginlega út á að þreyta vöðvana gjörsamlega þangað til að þú ert örmagna og svo þreyta þá aðeins meira. Týpískur hringur er að gera armbeygjur í 2 mínútur, upphífingar í 2 mínútur, lounges í tvær og spretta í tvær. Svo tveggja mínútna pása og endurtaka.

Við byrjum einnig að læra skyndihjálp. Ég fylgist vel með, enda finnst mér þetta rosalega spennandi. Ég læri hvernig ég bý til um flest öll sár, CPR, aflimanir, veikindi og margt fleira. Í einum tímanum var okkur sýnt myndband af fólki vera aflimað á allskonar hætti. Punga skorna af, lappir sagaðar o.fl. Nokkrir gáfust upp og ældu, mér til kaldrifjaðar ánægðu. Ég nærist á mistökum og ógæfu annara.
Í hvert skipti sem einhver hringdi með bjölluni og gafst upp brosti ég. Jafnvel þótt það væru vinir mínir.

Við lærum handmerki og fóníska stafrófið: Alpha, Bravo, Charlie, Delta, Echo, Fox-Trot, Golf, Hotel, India, Juliet, Kilo, Lima, Mike, November, Oscar, Par Par, Quebek, Romeo, Sierra, Tango, Uniform, Victor, Whiskey, Yankee, Zulu.

Til að eyða óvininum þurfum við að geta hitt með rifflinum. Ég kemst fljótt að því á skotbrautini að ég er fjandi góð skytta. Ég hitti 100% gegnum öll próf og ef ég hitti við hliðiná á skotæfingu fer dagurinn minn í rúst. Við þurfum einnig að venja okkur að labba með fragmentation vestið og basis'ið. Sem eru hlutirnir sem ég útskýrði í fyrri bloggi.
Við þurfum einnig að geta lifið á bakpoka í skóginum. Við förum fljótt á fyrstu æfinguna sem eru 3 dagar úti í skógi.

Við pökkum bakpokanum sem vegur kringum 30-35 kíló ég er ''bazookuskytta'', semsagt ég er með missile launcher á bakinu líka sem vegur 12 kíló. Vestið vegar 10 kíló og basis'ið mitt ca. 10kg með vatni og baunum (skotum). Þannig ég er að bera ca. 70kg með riffilinn og hjálminn. Þá er ég allt í einu orðinn 150kg þungur.

Við erum að byrja fyrstu æfinguna og göngum að staðnum þar sem við gistum næstu daga. Það eru bara kringum 4 kílómetrar en ég var gjörsamlega að drepast eftir það. Bakpokinn reif í axlirnar og mér leið eins og allt gírið væri að rífa mig í tvennt.
Þegar við komum að aðfangastað lærum við að setja upp BSO sem er tjaldsvæði með það markmið að hermenn geti hvílt sig og unnið upp barráttukraft. Við lærum fljótt að búa til Bivakk sem er tjald búið til úr einu laki og maður sefur á skógarbotninum með undirlag.
Bakpokinn þarf alltaf að vera pakkaður. Ef ég næ mér í tannbursta þarf ég að pakka honum aftur í því tilviki að við þurfum að evac'a því óvinurinn mætir.
Ég læri að búa mér til mat. Ég gref holu í jörðina og bý til lítið bál svo að óvinurinn sjái ekki eldinn og elda svo dósamatinn minn á bálinu. Dagurinn gengur með að grafa holur til að leggjast í ef við lendum í átökum. Þegar það byrjar að dimma má ekki reykja, tala né kveikja nein ljós. Við þurfum að hvíslast á og setja yfir okkur jakka ef við ætlum að kveikja ljós. Við lærum að vakta svæðið. Við vöktum í pörum af tveimur ca. klukkutíma-tvo á nóttu. Fyrir utan það þurfum við líka að labba ''patrols'' sem eru leiðangrar til að finna óvininn og eyða/njósna um hann. Við förum inn á óvinasvæði og færum okkur óséðir inn á áfangastað. Við skrifum niður hvað óvinurinn er að gera..Minnir að þeir hafi staðið með puttan í rassgatinu. Seinna löbbum við aftur í BSO'ið.

Það er ráðist á okkur þessa nótt. Ég held að ég hafi fengið klukkutíma svefn.

Næstu dagar líða á sama veg getur maður sagt. Við lærum að þvo á okkur punginn og eitthvað svona.

Ég átti eftir að læra helling.

Og áfram heldur það

Ég vakna við öskur frá liðþjálfunum kl. 5 að morgni til. Hurðin okkar er læst og þeir komast ekki inn.
Ég labba fram og tannbursta mig, lít í spegilinn og fæ þessa súrrealístísku tilfinningu.
Strákarnir byrja að vakna og byrjað var að þrífa. Á hverjum morgni eigum við að sópa og skúra gólfið, fara með klút yfir allar vatnsréttar flatir og taka ryk, þrífa klósettið, sópa gólfið inni á klóssetti, þrífa speglana, vaskana, sturtuna og svo okkar hluta af bygginguni sem skiptist í hverri viku. Verst er að fá ganginn. Hann er ca. 70 metra langur og maður þarf að sópa og skúra hann á hverjum morgni.

Sjálf byggingin er ferhyrningur, ca. 20 metra breiður og 70 metra langur. Í honum eru nokkur tug herbergi, þurrkunarstofa og pússstofa. Þurrkunarstofuna getur maður notað til þess að þurka blaut föt og pússstofuna notar maður til þess að pússa stígvélin aðalega.

Eftir nokkra daga fáum við byssurnar okkar. Ég fæ númerið 63. Byssan mín er Colt C7A1. Við fáum ekki optical sight fyrr en seinna. Fyrst lærum við á Iron Sight. Við lærum að taka hana í sundur fyrst. Þegar við erum komin með ágæt tök á því lærum við að gera það sem við köllum að ''líti yfir byssuna'' og ''Function Control''. Að líta yfir byssuna þýðir bara að við tökum ''rifleboltinn'' til baka og læsum honum, setjum safety á, lítum niður í chamberið og lítum svo niður í hlaupið. Að því loknu smellum við boltinum til baka, setjum á single og skjótum í jörðina. Function Control er þannig að við hlöðum byssuna tvisvar, setjum safety á, pössum að það virki, tökum safety af og skjótum í jörðina.

Ég læri fljótt muninn á því að sitja í kennslustofu í hernum og í skólanum. Allir eru klæddir eins hérna og ef einn fer úr jakkanum þurfa allir að gera það, eða þá fá allir hann til að fara aftur í jakkann. Ef þú lítur út fyrir að vera að sofna, þá færðu að standa restina af tímanum, sem geta orðið nokkrir klukkutímar ef það er verið að kenna eitthvað langt.

Ef við gleymum einhverju, t.d. lykli, þá fáum við risastóran járn lykil sem við eigum að bera með okkur hvert sem við förum. Það er ekki gaman að hlaupa með 20 kílóa lykil í íþróttum.

Einn daginn förum við út í skóg íklædd því sem við köllum ''skyttan'' sem er vesti með plötum í. Belti með drykkjudúnk, 5 magasínum, gas grímu og tilheyrandi CBRN (Chemical, Biological, Radioactive and Nuclear) hlutum, hníf, skóflu og hreinsisetti og allskonar hlutum í einni töskuni. Svo auðvitað riffilin og hjálminn. Allt í allt eru þetta kannski 20kg sem maður er með á sér.
Við fórum inn í skóginn og gengum í klukkutíma eða tvo og leystum einhver verkefni sem ég man ekki eftir. Ég man bara eftir gönguni. Hún var óþolandi erfið fannst mér.
Við stöðvuðum endanlega og áttum að gera okkur klár fyrir eitthvað sem þeir gátu ekki sagt okkur hvað var.
Ég spennti allt draslið mitt vel á mig, passaði að reimin á riflinum passaði á mig og ég var klár.
Við fórum inn í skóginn og þar áttum við að hlaupa eftir hvítum strimlum og leysa þrautir með samvinnu. Við vorum ca. 8 stykki.
Fyrst var það að draga einhvern drumb með okkur undir og yfir greinar og leggja hann yfir á til að komast yfir. Svo áttum við að fara yfir gám. Ég stökk upp á gáminn og hinir fylgdu. Einhver feitur kappi komst ekki upp þannig við vorum föst þar í smá stund. Ég var látinn hlaupa áfram einn til að kanna næstu þraut.
Ég hleyp og kem að á og Lautnantinn minn stendur og öskrar að ég eigi að skríða í þessari moldugu drullugu á. Ég geri eins og mér er sagt nema hvað að hann segir mér að fara alveg niður á magann. Jæja, ég geri það og kem að þröngum göngum, eiginlega svona klósett pípu ca 1 meter í þvermál og ca. 50 metra langt. Það er vatn í botninum og ég á að skríða í gegn. Ég hef aldrei lennt í aðstæðum þar sem ég hef fengið innilokunarkennd, en þarna fékk ég hana. Ég var bara einn þarna inni og það var níðamyrkur og ég gat varla hreyft mig. Ég hafði heyrt söguna um strákinn (RIP) sem var með svo svakalega innilokunarkennd og var látinn skríða í gegnum svona rör en á þessari æfingu henntu þeir reyksprengjum inn. Hann var of lengi að komast út því hann gat ekki hreyft sig úr hræðslu og kafnaði inni í rörinu.

Ég komst í gegnum rörið og hljóp áfram. Næsta þraut var traktorsdekk sem við áttum að ýta upp brekku. Það var örlítið vesen en svo vorum við búin. Við fengum versta tímann.

Við gengum inn, einhverja tæpa 2 kílómetra. Ég var orðinn þreyttur eftir tvo kílómetra. Ef bara ég vissi hvað ég þyrfti að gera seinna.

Svona byrjaði þetta

Ég stend fyrir utan herstöð rétt fyrir utan Kaupmannahöfn.
Það er hlið fyrir framan mig og vörður á hægri hlið. Ég geng inn en vörðurinn stöðvar mig og spyr mig hvaða erindi ég eigi hérna. Ég svara honum að ég sé að mæta á ''session'' sem er byrjunarreiturinn í lífi hermanns. Ég sýni honum pappírana mína og hann sýnir mér hvert ég eigi að fara.

Fimmtugur sterkbyggður maður, liðþjálfi að tign að mig minnir, segir mér að bíða. Ég er fyrstur á staðnum. Mínúturnar líða og fólkið byrjar að streyma inn.

Okkur er gefin númer og við erum látin fara úr fötunum og læknir mælir, viktar og skoðar okkur. Ég er samþykktur sem ógallað eintak.
Eftir það förum við í greindarvísistölupróf og okkur er sýnt sérstök ''propaganda'' myndbönd.
Ég er tekin til hliðar þarsem ég er eini maður á staðnum sem er sjálfviljugur. Mér er gefið númerið 3800 af 3800 sem fóru í herinn það ár.

Ég byrja tveimur mánuðum seinna á herstöð í ''Skive''. Ég hef beðið eftir þessum degi mjög lengi og vakna snemma og geri mig klárann.

Ég geng niður götuna úr íbúðinni sem ég hef leigt mér og niður á lestarstöð.
Þar bíða heill hellingur af stórum hertrukkum sem halda 27 manns hver. Mér er vísað inn í einn trukkana og þar spjalla ég aðeins við hina. Við vorum allir grænari en horið í nefinu á okkur, en samt töldum við okkur svo klára.

Þegar við stöðvum í herstöðinni er einn strákurinn skammaður fyrir eitthvað sem reyndist að vera að stíga á grasið. Það er harðbannað að stíga á grasið á herstöðinni.

Okkur er kennt að standa og ganga rétt. Við fáum lykla að herberginu okkar og fáum búningana okkar afhennta seinna þegar það er búið að afgreiða aðrar deildir.

Lítið gerist þennan dag annað en okkur er kennt aga, reglur og virðingu.

Á enda dagsins hitti ég herbergisfélaga mína; lítinn gutta sem við köllum Brúa, stórann massaköggul með smá extra á sér sem við köllum Höggna og svo þybbinn víetnama sem hét Le.

Ég næ að velja neðri kojuna. Ég vel hana af því það er rafmagnstengi þar. Ég vissi að það yrði að góðum notum seinna og það reyndist satt.

Ég leggst í rúmið dauðþreyttur eftir 15 tíma vinnudag fyrsta daginn. Ég kíki upp í loftið á kojuni. Það er teiknuð nakin kona með mikið hár á píkuna og texti með ör sem bendir á hana. Í textanum stendur: ''Mamma þín''.